Ritmi i çmendur me të cilin trupi ynë detyrohet të punojë çdo ditë, përmes punës, detyrimeve dhe stresit me të cilin jemi thirrur të përballemi, shpesh na bën të ndjejmë panik dhe humor pesimist.
E dimë shumë mirë që ky version i joni, përveç faktit që nuk është i mirë për shëndetin, na kushton energji dhe nivele produktivitet, me rezultat që humori të bjerë në nivele edhe më të ulëta, duke ndikuar edhe në marrëdhëniet njerëzore. Diku aty, vjen në shpëtim një nga parimet bazë të filozofisë stoike, e cila ka rezultuar të jetë më se e dobishme për psikologjinë njerëzore. Bëhet fjalë për ndarjen e atyre ngjarjeve dhe situatave që janë jashtë kontrollit tonë dhe për këtë arsye ne mund të ndryshojmë, dhe atyre që ekzistojnë pavarësisht nga përfshirja jonë dhe nuk ndryshojnë. Në rastin e dytë, ne mund të njohim vetëm ekzistencën e tyre, por edhe llojin e tyre. Atëherë, nuk do t’i lejojmë të na prekin, sepse edhe nëse na trishtojnë apo zhgënjejnë, fatkeqësisht nuk mund t’u japim një kthesë tjetër. Për shembull, ne japim maksimumin në përpjekjen tonë për t’u arsimuar dhe më pas për të arritur avancimin tonë profesional, por nuk mund të durojmë nervat apo humorin e kolegut në punë.
Një parim, akti i të cilit ka rezultate spektakolare, duke i dhënë një frymë qetësie botës sonë të brendshme, sepse marrëdhënia më e rëndësishme në jetë është ajo me veten tonë.
