Studimi i botuar të hënën në revistën Nature, besohet të jetë më i madhi i këtij lloji.
Ky studim zbuloi se truri i atyre që kishin Covid-19, kishte një humbje më të madhe të lëndës gri dhe anomali në indet e trurit, krahasuar me ata që nuk kishin COVID-19. Shumë nga ato ndryshime ishin në zonën e trurit të lidhura me shqisën e nuhatjes.
“Ne ishim mjaft të befasuar kur pamë dallime të qarta në tru edhe me infeksion të butë,” i tha CNN në një email autori kryesor Gwenawlle Douaud, profesor i asociuar i neuroshkencave në Universitetin e Oksfordit.
Douaud dhe kolegët e saj vlerësuan imazhin e trurit nga 401 persona që kishin COVID-19, midis marsit 2020 dhe prillit 2021, si para infektimit, ashtu edhe mesatarisht 4 muaj e gjysmë pas infektimit.
Ata krahasuan rezultatet me imazhin e trurit të 384 njerëzve të pa infektuar të ngjashëm në moshë, socio-ekonomikë dhe faktorë rreziku si presioni i gjakut dhe obeziteti. Nga 401 personat e infektuar, 15 ishin shtruar në spital.
785 pjesëmarrësit ishin midis moshës 51 dhe 81 vjeç dhe ishin të gjithë pjesë e Biobank në MB, një bazë të dhënash shëndetësore qeveritare me 500,000 njerëz, e filluar në 2012.
Douaud shpjegoi se është normale që njerëzit të humbin 0.2% deri në 0.3% të lëndës gri çdo vit në zonat e trurit që lidhen me kujtesën ndërsa plaken, por në vlerësimin e studimit, njerëzit që ishin infektuar me coronavirus humbën një shtesë. 0.2% deri në 2% të indeve krahasuar me ata që nuk ishin infektuar.
Përveç imazherisë, pjesëmarrësit u testuan për funksionin e tyre ekzekutiv dhe njohës duke përdorur Testin e krijimit të gjurmëve, një mjet i përdorur për të ndihmuar në zbulimin e dëmtimeve njohëse të lidhura me demencën dhe testimin e shpejtësisë dhe funksionit të përpunimit të trurit të një personi. Studiuesit zbuluan se ata që kishin humbjen më të madhe të indeve të trurit dolën edhe më keq në këtë provim.
Megjithëse zonat e trurit më të prekura duket se janë të lidhura me sistemin e nuhatjes, Douaud tha se nuk ishte e qartë pse ishte kështu.
“Meqenëse ndryshimet anormale që shohim në trurin e pjesëmarrësve të infektuar mund të jenë pjesërisht të lidhura me humbjen e nuhatjes së tyre, është e mundur që rikuperimi i saj mund të çojë që këto anomali të trurit të bëhen më pak të theksuara me kalimin e kohës. Në mënyrë të ngjashme, ka të ngjarë që efektet e dëmshme të virusit (qoftë i drejtpërdrejtë ose i tërthortë nëpërmjet reaksioneve inflamatore ose imune) zvogëlohet me kalimin e kohës pas infektimit. Mënyra më e mirë për ta zbuluar do të ishte skanimi i këtyre pjesëmarrësve përsëri pas një ose dy vitesh,” tha ajo.
Douaud shtoi se studiuesit parashikojnë riimazhimin dhe testimin e pjesëmarrësve në një ose dy vjet.
Dhe ndërsa studimi gjen një lidhje midis infeksionit dhe funksionit të trurit, ende nuk është e qartë pse. Studimet e mëparshme kanë treguar se njerëzit me humbje të konsiderueshme dhe të përsëritur të nuhatjes kanë gjithashtu një humbje të lidhur me lëndën gri. Megjithatë, ky studim nuk vlerësoi nëse njerëzit në të vërtetë kishin një humbje të nuhatjes.
Autorët paralajmëruan se gjetjet ishin vetëm të një momenti në kohë, por vunë në dukje se ato “ngrenë mundësinë që pasojat afatgjata të infeksionit SARS-CoV-2 mund të kontribuojnë me kalimin e kohës në sëmundjen e Alzheimerit ose forma të tjera të demencës”.
Gjetjet ishin të dukshme, por ato nuk ishin të mjaftueshme për të shkaktuar alarm, tha Dr Richard Isaacson, një neurolog dhe drejtor i Qendrës së Universitetit Atlantik të Floridës për Shëndetin e Trurit.
