E florinjtё ,e zhytur nё heshtje, frymёzuese, shiu i vjeshtës rizgjon meloditë e Shkodrës. Qyteti që bëhet më i bukur, me kolore ngjyrash të gjithfarshme që veç vjeshta i sjell mbi kurorat e pemëve. Të rendësh pas vjeshtës mbase kërkon një shpirt guximtar. Secili ka sekrete për të treguar nën piklat e shiut, emocionin vjeshtarak.
Cikërrima shiu e spektakle gjethesh që Shkodrën e mbushin me një magji unike. Entuziazme zemrash që ndezin romantizmat e shkodranëve nën ritmin dashuror të shiut. E kur vjeshta, mbretëresha e stinëve, është e tillë syri sheh mrekullitë e kohës. Melankolizma e nostalgji që ngacmojnë imagjinatën e flakërojnë shpirtrat.
Nga gjumi vjeshta sot u zgjua
Nga u kuptua mirë se di
Rrugët verdhë nuk janë shtruar
Por kundërmoi kudo një shi
Mbi flokë lashë të ulen pikat
Si dorë më joshën përkedhëli
Por gjysmat I rrëmbeu era
Dhe shiun lajm sollën tek ti
U zgjua vjeshta sot u zgjua
I hapi sytë, gjethet pa rënë
Që vjeshta, stin’ është për çudira
Dhe ty dikur të kisha thënë
Kërkova strehë pas shiut rënë
Ndërkohë pas hapash u duke ti
Të kisha thënë dhe ty dikur
Shijon pak shi në dashuri
Mbase shiu i vjeshtës të rikujton se jeta nuk është aventurë e ndërsa ditët vijnë dhe shkojnë askund. Mbi shiun e vjeshtës s’bën gjë tjetër veçse kthehesh pendë e brenda vërtitesh si ndjenjë e pathënë, si gjethe e pakëputur e pemës. Nëse rrugët dot si gjen e hutohesh në verdhësinë e harresës, mos u çudit! Qenka vjeshtë!
